Genel

Aşkı anlatan bu eser, aşkı tanımlayıcı bilgilerin yanında: “Allah Teâlâ’nın ruhlarla antlaşması”, “İlâhî sevginin alâmetleri”, “Allah Teâlâ’nın ismi, sıfat ve fiiliyle tecellî etmesi”, “Vahdet-i Mutlaka”, “Vahdet-i Vücûd”, “Vahdet-i Şuhûd”, “Fenâ fil’İhvan”, “Fenâ fiş’Şeyh”, “Fenâ fir’Rasul”, “Fenâ Fillah”, “Bekâ Billah”, «Cemi’», “Fark”, “İlâhî vâridat”, “Vecd”, “Cezbe”, “Tevâcüd”, “Cehrî zikir”, “Semâ’ ve şartları” ve daha birçok meselede bizleri aydınlatmaktadır

Girdim kafese, esir oldum,

Nefis idim, ben ğarîb oldum,

Heder oldu aşkım, keder buldum,

Şu diyâr-ı ğurbete düşe geldim…

Aşkın ateşi yeşertir insanı,

Ruhu besler verir iz’anı,

Takvayla parlar çoğaltır imanı,

Âşığa gelen melek, kovar şeytanı.

Her insanda İlâhî sevgi vardır, fakat küfür, İlâhî sevgiyi söndürür; âsîlerin telkîni de aşkın ortaya çıkmasını engeller. İnsan, İlâhî sevgiye ancak Nebî sallallâhu aleyhi ve sellem’e uymakla erişir.

İlâhî aşk, Allah Teâlâ’nın kuluna verdiği bir armağan ise de, İlâhî aşka giden yol ve İlâhî aşktan sonrası…. ilâhî aşkı safha safha bu eserde tanıyacaksınız.

Üç şey Tevhîdin akidlerindendir: Havf = Allah Teâlâ’dan korkmak, recâ = rahmetini ummak, muhabbet = Allah Teâlâ’yı sevmek.

Allah Teâlâ’dan korkan, her şeyden Allah’a kaçmasından aslâ yorgunluk hissetmez.

Allah Teâlâ’nın rahmetini uman, dua ve dilekten bıkkınlık duymaz.

Allah Teâlâ’yı seven, sevgilisinin ismini söylemekten vazgeçmez.

Korkunun parlak bir ateşi vardır.

Recânın nûrânî bir ışığı vardır.

Sevgi ise nurların nurudur.

Ayrıca bu eserde sunulan bilgilerin ve çözümlerin, böylesine kolay, hülâsa ve düzenli sunuluşunun nâdirliğini eseri okurken farkedeceksiniz.

Okurken hiç bitmesini istemeyeceğiniz bir duyguyla karşılacak ve aşkın yolunu bulmanın sevinciyle gözünüzü ve kalbinizi bu kitabdan ayıramayacaksınız.

Zâtı’nın nurunu ruhunda görürsen

Sıfatıyla sıfatın görmez olursen

Her işinde fi’lini hâkim görürsen

Yüce Zâtı’ndan bağış alırsın

Zâtı’nın güneşi doğarsa içinden

Ayrılmaz ziyâsı senin ruhundan

İsmail, Ezelî nurudur seni kuşatan

Nurundan kendini görmez olursun

Cemaat, sadece beş vakit namazı camide kılmak için toplanmaktan mı ibarettir

Gerçek cemaat, Ehli Sünnet velCemaat itikadı üzere hak olan dört mezhebin tarifiyle İslamî tatbikat mıdır? Bu asrın Müslümanlarının cevabını aradığı ve çözmeleri gereken en önemli konularından biri de bu olsa gerektir. Eser bu sorunun cevabını tafsilatıyla işlemektedir.

Müslümanlık sadece avam tabakasının dîni değildir. Sadece havas tabakasının da dîni değildir. Hepsinin dînidir. En âdi bir cahilin, dîne bağlanması, alnını Allah için yere koyması, zinadan sakınması gerekli olduğu gibi, en âlî bir âlimin veya âmirin veya zenginin de başını Allah için yere koyması, zinadan, faizden ve bütün günahlardan arınması farzdır. İşte cemaatin manası, her tabakadan insanları biraraya getirmek, kalblerini birleştirmek ve İslam ruhuyla ihyâ’ etmektir. Günde beş vakit namaz kılmakta cemaatleşmek bunun içindir.

Gençlerimizin şuurlanması gerekir. Şuurlanmak da câmideki cemaatten başlar.

İmamın şuuru cemaate, cemaatin şuuru imama intikal eder. Cemaat ferdleri imamlarının ilmi nisbetinde, imam da cemaatin ğayreti nisbetinde şuurlanır.

Herşeyden önce bilelim ki İslam, Allah Teâlâ’nın emr ve yasaklarına boyun eğmekle, boyun eğmek de cemaatleşmekle mümkün olur.

Eserde cemaatin her yönü, hem ibadet hem de itikad kanadından izah edilmiştir; bahse mevzû’ her hükmün temel mesnedi, sahih, hasen hadisler ve şârihlerin şerhleridir. Meseleler ele alınırken, mümkün mertebede dört mezhebin ittifâkî yolları alınmakla beraber, ihtilaf olduğu takdirde Hanefî mezhebinin fıkıh kitablarından nakledilmiştir.

Eserde hiçbir şahıs veya grubun lehinde veya aleyhinde kalem oynatılmamış olup, bilakis vahdete ve kardeşliğe teşfik edilmiştir.

Eserde ayrıca cum’a namazı ile ilgili bütün bilgiler en sağlam ölçüler dahilinde aktarılmıştır. Özellikle dâr-ul-harb meselesi ve Türkiye’de cum’a namazının sahihliği konusunun işleniş şekli takdire şâyandır.

Eser, Müslümanların birliğini bozan fitnelerin hadîs-i şerîfler ışığında tafsilatlı şerhedilmesinin ardından şu cümlelerle hitam bulur:

Rabb’imiz bir; kıblemiz bir; Peygamberimiz bir; dînimiz bir; maksadımız bir, yani: İ’lâu Kelimetillâhi hiyel’ulyâ… Öyleyse tefrika ne için?!. Nifaksız cemaat olalım… Müslüman, hangi mezhebde, hangi meşrebde, hangi ırkta olursa olsun; İslam Dîni’ni hâkim kılmak için, olduğu gibi safa gelmeli… ve bir tek can olmalıdır… Milli bütünlük…